to jest nowa strona w budowie, kliknij TUTAJ, aby wejść na obecną stronę fundacji
O terrorze rozwoju, społecznym konstruowaniu dzieciństwa i patrzeniu na dziecko jak na niepełnego człowieka opowiada socjolożka i antropolożka dr hab. Ewa Maciejewska-Mroczek.
– Pamiętam wywiad z młodym małżeństwem, które miało małe dziecko. Opowiadali o swoich relacjach, o tym, co kto w domu robi, i respondent powiedział, że pomaga żonie. Ona się obruszyła: „Jak to pomagasz, pomagać to może moja siostra! Ty powinieneś tak samo się angażować jak ja” – opowiada Małgorzata Sikorska, socjolożka z Uniwersytetu Warszawskiego.
Jeśli lekcje WF-u są urozmaicone, uczennice mają szansę znaleźć takie aktywności, które sprawiają im frajdę i dają poczucie mocy. Jeśli oceniane są za starania, nie za wyniki, mają większą chęć angażować się w zajęcia. Jeśli miesiączka przestaje być na tych lekcjach tematem tabu – dziewczyny lepiej zaczynają rozumieć swoje ciała i zamiast unikać ruchu, uczą się korzystać z jego dobroczynnych właściwości. A to tylko kilka z kilkunastu podpowiedzi sprawdzonych w praktyce przez trzy nauczycielki WF-u, którym zależy, żeby uczennice chętnie przychodziły na ich lekcje.
Zaburzenia odżywiania są coraz powszechniejsze. Według działającego w USA Narodowego Stowarzyszenia Anoreksji i Chorób Pokrewnych (National Association of Anorexia Nervosa and Associated Disorders) zdecydowana większość zachorowań występuje u dziewcząt i dziewczynek przed ukończeniem 18. roku życia. Około 0,9 proc. kobiet i dziewczynek może cierpieć z powodu anoreksji, a około 1,5 proc. z powodu bulimii. Szacunki dotyczące Polski są jeszcze bardziej niepokojące – anoreksja dotyczy około 2 proc. kobiet i dziewczynek. A nieleczona może przejść w anoreksję połączoną z bulimią. Skąd się biorą zaburzenia odżywania u dziewczynek? Jak można im zapobiegać? Co mogą zrobić rodzice, żeby pomóc córkom?
Lubiłaś lekcje WF-u w szkole? Twoja córka je lubi? Twoja mama je lubiła? To poruszające, że od dziesiątków lat wiele dziewczyn i kobiet ma podobny kłopot ze szkolnym WF-em. Opowieści o tych lekcjach to często historie o zawstydzaniu, lęku, poczuciu bycia gorszą, o nudzie i niesprawiedliwości. Dlaczego warto się temu przyglądać i próbować coś z tym zrobić? Żeby kolejne dziewczynki nie wpadały w pułapkę: „ruch nie jest dla mnie” i nie rezygnowały z szukania aktywności sprawiających im przyjemność. Bo to wpłynie na całe ich życie – może podkopać ich poczucie własnej wartości, zmniejszyć umiejętność współpracy w grupie, radzenia sobie z niepowodzeniami i odebrać coś bardzo ważnego: pewność, że ciało – bez względu na to, jak wygląda – jest super.
Sztuczny podział na aktywności dla chłopaków i dla dziewczyn, dyskomfort w szatni i na następnych lekcjach (bo nie ma czasu na prysznic), niepokoje związane z ćwiczeniem w czasie miesiączki, o których się nie rozmawia. Oceny, które dają poczucie bycia gorszą od innych. Brzęcząca w głowie myśl: „sport nie jest dla mnie”. Nadal wiele dziewczynek zmaga się z tym, z czym wcześniej zmagały się ich mamy. Biorą zwolnienia lekarskie i nie ćwiczą w ogóle albo chodzą na dodatkowe płatne zajęcia – i to dopiero na takich zajęciach jest fajnie. Bo może być fajnie. Powinno być fajnie. Na szkolnym WF-ie też!
O tym, dlaczego warto nazywać swoje zdziwienia i lęki związane z uchodźczyniami i uchodźcami, o niełatwej komunikacji w obliczu traumy i o docenianiu różnorodności mówi Margaret Amaka Ohia-Nowak – trenerka międzykulturowa i antydyskryminacyjna, która w najnowszym numerze „Kosmosu dla dziewczynek” przekonuje, że uproszczone myślenie warto zatrzymać krótkim: „sprawdzam!”. To dobra podpowiedź także dla dorosłych.
O tym, jak w Ukrainie postrzegana jest dziewczyńskość i kobiecość, o używaniu feminatywów, reakcjach na seksistowskie uwagi i o tym, że choć wszyscy byliśmy dziećmi, niekoniecznie je rozumiemy, opowiada Tatiana Sanina, socjolożka, wykładowczyni na Uniwersytecie Narodowym „Akademia Kijowsko-Mohylańska”.
Wojna i ogrom zła, który dotyka naszych sąsiadów, sprawia, że my – dorośli – coraz częściej mamy wrażenie, że nie rozumiemy tego świata. Jak więc mamy rozmawiać o nim z naszymi dziećmi? Jak mamy je uczyć się w nim odnajdywać? Jak mówić o złu i cierpieniu? O nadziei? Wsparcia zawsze warto szukać w mądrych książkach.
Doświadczamy życia za pomocą ciała. Jeśli sobie tych doświadczeń nie uświadamiamy, nie potrafimy ich odczuć i o nich opowiedzieć, to nasze ciało robi to za nas. Wyparcie lęku, gniewu czy niepokoju zwiększa stres fizjologiczny organizmu, a gdy tak się dzieje, opowieścią o trudnych emocjach staje się choroba. Jak w trudnym czasie, takim jak teraz, pomagać dzieciom wyganiać lęki z ciała, zanim tam się zadomowią i będą budować wzorce ich przyszłych zachowań?
O FUNDACJI
Oddolnie, siłami kilkunastu kobiet, powstała w Polsce niezwykła inicjatywa – Fundacja Kosmos dla Dziewczynek, która ma na celu wzmacnianie wiary dziewczynek w siebie i wspieranie ich rozwoju.
Narzędzia do marketingu online dostarcza:
INFORMACJE
KONTAKT
ADRES KORESPONDENCYJNY
Fundacja Kosmos dla Dziewczynek
ul. Kukiełki 7
02–207 Warszawa
REGON: 366883734
NIP: 9512433190
KRS: 0000669613
KONTO
mBank 04 1140 2004 0000 3302 7681 9132
© 2025 Kosmos Dla Dziewczynek. Wszelkie prawa zastrzeżone.
