Co zrobić, żeby matematyka kojarzyła się z czymś przyjemnym? Bawić się w słowne gry liczbowe – śmieszne i wciągające. Dzięki nim można miło spędzać czas. I wcale nie trzeba się ciągle zastanawiać, jakie przy okazji rozwijamy umiejętności.
1. Zabawa w liczenie do 20
Liczenie od 1 do 20 nie jest trudne – przyznacie to sami. A zabawa polega właśnie na tym, że cała rodzina (czy po prostu grupa osób) liczy od 1 do 20. Co może sprawić, że będzie to emocjonujące wyzwanie? Kilka prostych zasad:
- jedna osoba nie może powiedzieć dwóch następujących po sobie liczb,
- nie dajemy sobie znaków i nie ustalamy wcześniej, kto kiedy co mówi – wychodzi to spontanicznie,
- jeśli dwie osoby na raz powiedzą tę samą liczbę – zaczynamy liczyć od początku.
Doliczenie do 20 zdarza się baaardzo rzadko, ale sama gra jest dość śmieszna i niezła na zabicie czasu, kiedy akurat mamy go za dużo, np. w czasie podróży. Zabawa w dwie osoby nie ma sensu – grać powinny co najmniej trzy. A im więcej nas będzie, tym zrobi się trudniej.
2. Zabawa w szukanie liczb parzystych i nieparzystych
Dla przypomnienia – liczby nieparzyste to te, które kończą się na 1, 3, 5, 7 lub 9, czyli np. 11 lub 953. A liczby parzyste – to pozostałe, czyli np. 22 lub 954.
Gra polega na tym, że umawiamy się, kto z nas jakich liczb szuka: parzystych czy nieparzystych. Wypatrujemy ich wszędzie wokół – na budynkach, rejestracjach samochodów, autobusach, sklepowych szyldach. Kto znajdzie więcej – wygrywa.
Gra nie jest skomplikowana – raczej w stylu liczenia czerwonych i szarych aut, ale w niestresujący sposób wprowadza rozróżnienie na liczby parzyste i nieparzyste.
3. Zabawa w pif
Ta gra jest już trudniejsza. Można mówi pif albo inne słowo, które sami wymyślimy. Najlepiej usiąść lub stanąć w kole, żeby było jasne, kto jest po kim. Liczymy od jednego do… w zasadzie do ilu chcemy – tak naprawdę możemy liczyć do znudzenia. I liczymy po kolei: 1, 2, pif, 4, 5, pif, 7, 8, pif…
Zastanawiacie się, kiedy mówimy pif? Są dwie zasady:
- słowem pif zastępujemy każdą liczbę, która jest podzielna przez 3, czyli: 3, 6, 9, 12, 15, 18, 21, 24, 27, 30, 33, 36 i tak dalej,
- mówimy pif, jeśli liczba ma w sobie jakąś cyfrę 3, np. 13, 23 lub 35.
Czyli: 1, 2, pif, 4, 5, pif, 7, 8, pif, 10, 11, pif, pif, 14, pif, 16, 17, pif i tak dalej. Bardzo śmieszne jest dojście do 30, bo wtedy kolejne osoby mówią już tylko pif, pif, pif, zamiast liczb 30, 31, 32, 33…
A jeśli ktoś się pomylił – to koniec! Zaczynamy od początku!
Ważne! Nie trzeba oczywiście pamiętać wszystkich liczb podzielnych przez trzy! Można też użyć sposobu, który – jeśli musimy się go po prostu nauczyć – wydaje się trudny, ale jeśli przedstawimy go jako ciekawostkę – jest naprawdę spoko! Ten sposób jest taki: jeśli mamy jakąś liczbę, na przykład 53, to dodajemy 5 do 3 i wychodzi 8 – ta cyfra nie dzieli się przez 3, czyli 53 też się nie dzieli przez 3. Sprawdźmy inną liczbę, np. 123 – 1+2+3=6, a 6 dzieli się przez 3, więc 123 też się dzieli. Możemy nawet sprawdzić liczbę, która jest straaaasznie duża, na przykład milion (nie dzieli się). Myślę, że pogadanie o tym sposobie, jako o ciekawostce, a nie technice, robi dużą przysługę matematyce!
4. Zabawa w fisbus
To gra podobna do poprzedniej, ale dla zaawansowanych:
- fis mówimy zamiast liczb, które dzielą się przez 5, czyli wszystkich, które kończą się na 5 lub 0: 5, 25, 40 lub np. 124875,
- bus mówimy zamiast wszystkich liczby podzielnych przez 7 i tutaj nie ma niestety prostej zasady, ale pierwsze liczby podzielne przez 7 to: 7, 14, 21, 28, 35, 42, 49, 56, 63.
Liczenie po kolei wygląda więc tak: 1, 2, 3, 4, fis, 6, bus, 8, 9, fis, 11, 12, 13, bus, fis, 16, 17, 18, 19, fis i tak dalej. Na liczby podzielne przez 5 i przez 7 mówimy fisbus (ale spokojnie – tych liczb jest niewiele: 35, 70, a potem dopiero 105!)
Co jest najtrudniejsze w tej grze? To, że nie trzeba mówi każdej liczby po kolei! Ważne tylko, żeby nie ominąć żadnej liczby typu fis lub typu bus. Możemy na przykład liczyć tak: 1, 2, fis, 6, bus, 9, fis, 13, bus, itd.
Spróbujecie?
