„Kosmos dla dziewczynek” ukazuje się już od trzech lat. Urodzinowy numer ma tytuł „Lustro”. I dlatego o przejrzenie się w lustrze postanowiłyśmy poprosić osoby, dzięki którym każda strona w magazynie jest wyjątkowa. Oto Wojciech Mikołuszko, który razem z córką Idą przeprowadza kosmiczne eksperymenty.
1. Co robisz w „Kosmosie”?
Wraz z córką Idą prowadzę rubrykę „Eksperyment”.
2. Jakim byłeś chłopakiem?
Dobrze się uczyłem, dużo czytałem i uwielbiałem łazić po lesie, często samotnie, z lornetką na szyi. Natomiast nie miałem silnych mięśni, średnio sobie radziłem na WF-ie i w szkole parę razy oberwałem od sprawniejszych chłopaków. Na szczęście byli koledzy, którzy mnie czasem bronili. A ja w zamian podpowiadałem im na klasówkach ;-)
3. Pierwszy złamany zakaz?
A żebym to ja pamiętał! Natomiast mama mi mówiła, że kiedyś pozwoliła mi wyjść samemu na podwórko po deszczu, pod warunkiem, że nie zmoknę. Ja natomiast od razu wszedłem do kałuży i usiadłem na jej środku. Gdy mama to zobaczyła, otworzyła okno i kazała mi natychmiast wracać do domu. Podobno jej odkrzyknąłem: „Zamknij okno, bo mi zimno!”.
4. Ulubiona postać z bajki/książki dla dzieci?
Oj, to się zmienia. Ale ponieważ obecnie czytam memu synkowi Jacusiowi Tajemniczy ogród Frances Hodgson Burnett, to teraz moim idolem jest Dick z tej powieści. To silny, pracowity i radosny chłopak. Ma niesamowity kontakt ze zwierzętami. Rozumieją go, słuchają i mu ufają. Nikt jak on nie zna przyrody. Ludzie też czują się przy nim silniejsi i stają się lepsi.
5. Tajemnicza umiejętność?
Może to, że jak czytam na głos książki moim dzieciom, to się zasłuchują i chcą więcej, więcej? Na szczęście jeszcze się nie zdarzyło, bym jak w Atramentowym sercu Cornelii Funke, przywołał do naszego świata jakieś postaci z książek. Ale nie miałbym nic przeciwko temu…
Eksperymenty Idy i Wojciecha Mikołuszków znajdziesz w każdym “Kosmosie dla dziewczynek”
6. Miejsce pracy?
Dom. Tu mam swój gabinet i komputer, na którym piszę artykuły i książki.
7. Ulubiona złota myśl?
To też się zmienia. Ale teraz owładnęła mną myśl, którą niedawno przeczytałem w komiksowej wersji Dziennika Anny Frank (przygotowanej przez Ariego Folmana i Davida Polonsky’ego). Ta dziewczynka należała do narodu żydowskiego, który w czasie II wojny światowej był prześladowany przez Niemców. Gdy miała 13 lat, uciekła z Niemiec do Holandii, a gdy Niemcy podbili ten kraj, to zaczęła się ukrywać z rodzicami, siostrą i czworgiem innych ludzi. Dwa lata spędziła tak w ciasnym mieszkanku. Nikt nie mógł wychodzić z niego na zewnątrz, bo zostałby zabity. Czasem brakowało im jedzenia. A potem i tak ktoś ich wydał Niemcom. Całą rodzinę Franków aresztowano tylko dlatego, że byli Żydami. Kilka miesięcy później Anna zginęła w obozie koncentracyjnym. Został po niej dziennik, który pisała podczas ukrywania się w Holandii. Byłem pod wrażeniem, jak mądra była ta dziewczynka, mądrzejsza od większości dorosłych, a na pewno ode mnie. Mocno mi się wbiły w głowę te jej słowa: „W każdym zmartwieniu jest iskierka czegoś pięknego”. Gdy się na nią patrzy, zauważa się coraz więcej radości i wraca się do równowagi. „Myśl o całym pięknie, które rośnie w tobie i dookoła ciebie, i bądź szczęśliwa” – pisała Anna.
8. Słowo, którego zbyt często używasz?
Dwa słowa: „Mam dość!”. Mówię je wtedy, gdy moje dzieci naraz czegoś ode mnie chcą albo gdy ja chcę czegoś od nich, a one mi nie odpowiadają, albo gdy kłócą się między sobą. I jeszcze w paru innych sytuacjach, gdy naprawdę mam dość.
9. Dzieci?
Kacper – 19 lat, Ida – prawie 18 i Jacek – prawie 9. Bardzo je kocham i lubię z nimi spędzać czas. Ale to za ich sprawą tak często wołam: „Mam dość!”.
10. Rodzeństwo?
Dwa lata starsza siostra. Pracuje w zupełnie innej branży niż ja – w marketingu. Ale ostatnio też zainteresowała się przyrodą i zaczęła robić świetne zdjęcia przyrodnicze!
Rubrykę „Eksperyment” prowadzoną przez Idę i Wojciecha Mikołuszków znajdziesz w każdym numerze „Kosmosu dla dziewczynek”!
Teksty Wojciecha Mikołuszki dla dorosłych znajdziesz tu:
